''ΤΟ ΠΙΟ ΜΑΚΡΥ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ ΕΣΥ...''

• γράφει ''ο πιο πιστός φίλος του σκύλου''

Θα μπορούσα να πω ότι γύρισα. Αλλά δεν θα ήταν αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι νοητά είμαι ακόμα εκεί που ήμουν και που θα ήθελα να είμαι για πολύ καιρό ακόμα. 

Η ολιγοήμερη φυγή μου ήταν απόρροια των -αιματηρών ομολογουμένως- οικονομικών θυσιών που έκανα σχεδόν έναν χρόνο. Η επιλογή του προορισμού κατάντησε για μένα ''λύση ανάγκης'' αφού είχα πια ξετιναχτεί στο ψάξιμο κι είχαν λιγοστέψει κατά πολύ οι προορισμοί. Η εμμονή για έναν προορισμό εκτός Ελλάδας, ήταν συνειδητά ακριβώς αυτό: ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΕΛΛΑΔΑ. ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΤΕΡΜΑ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ. 

Δεν έφυγα με προσδοκίες. Καλλιεργούσα καθημερινά ένα κλίμα ενθουσιασμού ίσα για να εγκλιματιστώ με την ιδέα. Αλλά κάποια κύτταρα του εγκεφάλου μου, το ένιωθα πως κρατούσαν μια πισινή, σε σχέση με την ορθότητα της επιλογής μου. Σημασία έχει ότι πήγα. Στις Δαλματικές Ακτές. Με τα μεσαιωνικά κτήρια. Τα φρούρια. Τα αμέτρητα κάστρα. Τις λίμνες. Τα γαλαζοπράσινα νερά. Τα ποτάμια. Τα καλντερίμια. Τον Δούναβη. Τις Άλπεις. Τα ποταμόπλοια. Τα μουσεία. Τα θέατρα. Τα πάρκα. Τα δάση. Τα τραγούδια νύχτα μέρα. Την κουλτούρα. Τις γεύσεις. Τα αρώματα. Τους ανθρώπους. Νεολαίους και μη. Πιο ζωντανούς και διψασμένους για ζωή, από οποιονδήποτε άλλον Ευρωπαίο. 

Βαλκάνιοι. Ήρωες. Μαχητές. Εργατικοί. Υπερήφανοι.Ευγενικοί. Επικοινωνιακοί. Φιλόξενοι. Αποφασισμένοι να χαίρονται κάθε λεπτό της ζωής τους, αφού κατάφεραν να επιζήσουν μέσα από έναν παράλογο πόλεμο. Από ότι κατάλαβα λίαν συντόμως, το Σύμπαν είχε διάθεση να ασχοληθεί μαζί μου κι έβαλε σε εφαρμογή το...γνωστό σενάριο περί ''συνωμοσίας''... Μια ''αδερφή ψυχή'' με περίμενε εκεί, για να με τραβήξει από τα χέρι και να αφεθώ ένα μόλις 24ωρο μετά, στη δύναμη της Έλξης... 

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, τα πράγματα ήταν τόσο φυσικά όσο και ξεκάθαρα: Δυο ζευγάρια μάτια...ζευγάρωσαν για να ζήσουν, με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, αυτό το ολιγοήμερο διάλειμμα. Άμα ''βλέπεις'' με τις αισθήσεις, όλα φιλτράρονται γλυκά. Και αφέθηκα. Και χαλάρωσα. Και δεν ζήτησα τίποτα. Και δεν ρώτησα τίποτα. Και δεν διεκδίκησα τίποτα. ΜΟΝΟ ''ΕΖΗΣΑ''. 

Έζησα αυτό που είχε συνωμοτήσει να μου χαρίσει το Σύμπαν. Την ευτυχία τού να απολαμβάνεις τις στιγμές πατώντας σε ''σίγουρα'' μονοπάτια. Να ρίχνεις κάπου το βλέμμα σου και να ξέρεις ότι κι ο άλλος κοιτάζει αυτό που βλέπεις κι εσύ. Να βλέπεις ένα μονοπάτι και να ξέρεις ότι ο άλλος θέλει να το περπατήσει δίπλα σου. Να φωτογραφίζεις μια λίμνη και να ξέρεις ότι κι ο άλλος έχει σηκώσει ήδη την φωτογραφική του μηχανή για να την αποτυπώσει. Να πεινάς και να ξέρεις ότι ο άλλος ψάχνει ήδη για εστιατόριο. Να χάνεσαι μέσα σε ένα άγνωστο καλντερίμι και να ξέρεις ότι ο άλλος σε ψάχνει εναγωνίως. Να νιώθεις μια αδιαθεσία και να ξέρεις ότι ο άλλος θέλει να μάθει αν είσαι καλύτερα. Να ξεχειλίζει το ''βιτριολικό'' σου χιούμορ και να ξέρεις ότι ο άλλος έχει ήδη έτοιμη την επόμενη ατάκα. Να γελάς με ένα αστείο και να ξέρεις ότι κι ο άλλος έχει λιποθυμήσει από τα γέλια. Να θαυμάζεις ένα σύννεφο και να ξέρεις ότι ο άλλος θα σε φωνάξει ταυτόχρονα για να το δεις. Να ακούς ένα τραγούδι και να ξέρεις ότι δένεις την ανάμνηση σου με τον άλλον που το άκουσες μαζί. Να θέλεις να σχολιάσεις τις σαχλαμάρες που ακούς γύρω σου και να έχεις ''μιλήσει'' με τον άλλον απλά κοιτώντας τον στα μάτια. Να κάθεσαι με παρέα για φαγητό σ' ένα τραπέζι κι ο άλλος να κάθεται αυτονόητα δίπλα σου ή αντίκρυ σου. Να παλεύεις με τις ανασφάλειες και τις φοβίες σου κι ο άλλος να σε παρηγορεί και τις εξουδετερώνει. Να καταλαβαίνεις το πέρασμα της ώρας μόνο μέσα από τις εναλλαγές νύχτας-μέρας και να ξέρεις ότι ο άλλος δεν θέλει να θυμάται πόσες μέρες έχετε κοινές ακόμα. Να συναντάς τόσο ποταπά και κοντόφθαλμα άτομα που δεν θα είναι ποτέ σε θέση να καταλάβουν ότι με τον άλλον έζησες πολύ πιο πάνω και πιο πέρα από αυτά που εκείνοι δεν είναι ικανοί ποτέ να ζήσουν... Να θες να σφίξεις στην αγκαλιά σου τον άλλον και να ξέρεις πως παλεύει για να το αποφύγει. Και γύρω μας μεσαιωνικά κάστρα και λίμνες και ποτάμια και φρούρια και βουνά και πάρκα και ποταμόπλοια και σύννεφα και καταιγίδες και ζωγράφοι και μουσικές και γεύσεις και αρώματα και λουλούδια και καλντερίμια. Και φωτογραφικές στιγμές... 

Φέτος δεν έκανα μακρινό ταξίδι. Εδώ λίγο πιο πάνω στα Βαλκάνια πήγα. Κι όμως ένιωθα σαν να είχαν ενωθεί μέσα μου όλες οι Ήπειροι της Γης. Κι ότι έλειψα από την Κόλαση για πάρα πολύ καιρό. Κι όπως είπε κι ο φίλος μου ο Αντίχριστος: ''όταν χάνεις την αίσθηση του χρόνου πάει να πει ότι ο σκοπός του ταξιδιού επετεύχθη''... Κι εγώ έζησα δυο ταξίδια ταυτόχρονα. Το ένα αναψυχής. Το άλλο της ψυχής... 

''Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ''. Α! Ξέχασα να σου πω ότι εκτός από Cannavaciuollo (Κανα-τι;;;!!!) ακούω και Celin Dion. ''Just walk away and close the door and let my life be as it was before''... Παρήγγειλα στον άνεμο να στο φέρει. Και μου υποσχέθηκε πως θα το κάνει σίγουρα. Γιατί είναι Βαρδάρης κι έχει μπέσα... 

Γύρισα. Αλλά λείπω. Θέλω να ξαναφύγω προς άγνωστη κατεύθυνση. Δεν με χωράει αυτός ο τόπος. Δεν χωράω πουθενά. 

Πιάνω χώρο για δύο...