ΟΧΙ ΔΕΝ ΛΥΠΑΜΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

Όχι, λοιπόν, δεν τους λυπάμαι.

Πέστε με άκαρδο, πέστε με αναίσθητο, πέστε με απάνθρωπο.

Πέστε με όπως θέλετε, αλλά… δεν τους λυπάμαι!

- Δεν λυπάμαι την «γριούλα» που πέθανε ο άντρας της, ξαναπαντρεύτηκε (πώς να ζήσει μόνη της η καημενούλα), αλλά εξακολουθούσε για χρόνια να παίρνει την σύνταξη του μακαρίτη (θεός σχωρέστον), μη δηλώνοντας τον γάμο της.

- Δεν λυπάμαι τον κακομοίρη τον «ανάπηρο» που πήρε κάποτε σύνταξη αναπηρίας, αλλά … έγινε καλά (θαύμα! θαύμα!) πλην όμως, πάνω στην χαρά του, «ξέχασε» να το δηλώσει στο Ταμείο του κι εξακολουθούσε να παίρνει την αναπηρική σύνταξη.

- Δεν λυπάμαι το δυστυχή μικρομεσαίο μαγαζάτορα, που δεν έκοβε αποδείξεις, άρα έκλεβε τον Φ.Π.Α. που, όμως, τον εισέπραττε κανονικά από τον πελάτη, γιατί «..η κρίση βλέπεις, πώς να επιβιώσω..».

- Δεν λυπάμαι τον δημόσιο υπάλληλο που «συμπλήρωνε» τον «πενιχρό» μισθό του με τα «δωράκια» των πολιτών, που δίνονταν απλά για να κάνει την δουλειά του («γρηγορόσημο»), ή για να μην κάνει την δουλειά του («λάδωμα»), αφού… του τα έδιναν οικειοθελώς..

- Δεν λυπάμαι τον φτωχό αγρότη που η φτώχεια και η ανέχεια τον οδηγούσαν να κλείνει τους δρόμους, διεκδικώντας κι άλλες… κι άλλες… κι άλλες επιδοτήσεις, από την Ευρωπαϊκή Ένωση «των μονοπωλίων», χωρίς να παράγει τίποτα.

- Δεν λυπάμαι τον μεροκαματιάρη ταξιτζή που χάνει το κεφάλαιο που επένδυσε στο ταξί (στην άδεια), όταν κάποτε τον παρακάλαγα να με πήγαινε εκεί που εγώ ήθελα κι όχι εκεί που αυτός πήγαινε.

Δεν τους λυπάμαι, λοιπόν, όλους αυτούς που άρχισαν να του μαζεύουν έναν - έναν και τους οδηγούν στα ευαγή ιδρύματα (Κορυδαλλός κ.λπ.), ή τους κατάσχουν την περιουσία, ή ότι άλλο τους κάνουν.

Ναι ξέρω. Για όλα αυτά φταίνε, διαχρονικά, αυτοί που κυβέρνησαν αυτήν την χώρα εδώ και δεκαετίες.

Ναι ξέρω. Οι «μεγάλοι» πάλι ξεφεύγουν και θα την πληρώσουν για άλλη μια φορά οι «μικροί».

Δεν διαφωνώ. Έτσι είναι.

Αλλά, ρε γαμώτο…

- Υπήρξαν εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως «γριούλες» που δήλωσαν τον γάμο τους και έπαψαν να παίρνουν την σύνταξη του μακαρίτη. Που δεν έκλεψαν δηλαδή.

- Υπήρξαν εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως με αναπηρικές συντάξεις που δεν απέκρυψαν την ενδεχόμενη θεραπεία του και έπαψαν να τις παίρνουν. Που δεν έκλεψαν δηλαδή.

- Υπήρξαν εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως μικρομεσαίοι επαγγελματίες που έκοβαν συνεχώς αποδείξεις και πλήρων κανονικά τον Φ.Π.Α. τους. Που δεν έκλεψαν , δηλαδή.

- Υπήρξαν εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως δημόσιοι υπάλληλοι που δεν τα άρπαξαν, που έκαναν ευσυνείδητα την δουλειά τους. Που δεν έκλεψαν, δηλαδή.

- Υπήρξαν εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως αγρότες που δεν πήραν «μαϊμού» επιδοτήσεις. Που έσπειραν και θέρισαν, που καλλιέργησαν. Που δεν έκλεψαν, δηλαδή.

- Υπήρξαν εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως επαγγελματίες που έκαναν ευσυνείδητα την δουλειά τους. Που δεν έκλεψαν, δηλαδή.

Ήταν όλοι αυτοί, που την περίοδο της μεγάλης κλοπής, στον κύκλο τους, τους αποκαλούσαν «μαλάκες». Πού «χάλαγαν την πιάτσα», στα «σαΐνια». Πού χαρακτηρίζονταν «σπασαρχίδες», από τα λαμόγια της πιάτσας. Που τους έδειχναν με το δάχτυλο υποτιμητικά, σαν διανοητικά καθυστερημένους. Που «είχαν το δάχτυλο στο μέλι και δεν το έγλειφαν», όχι γιατί ήσαν τίμιοι (ποια τιμιότητα την σήμερον ημέρα, ρε μεγάλε), αλλά γιατί κώλωναν, δεν είχαν τσαγανό.

Αν σήμερα όλοι εμείς σταθούμε αλληλέγγυοι στα λαμόγια, απλά θα τα δικαιώσουμε! Και γαμώτο δεν το αντέχω.

Αρκετά, όλα αυτά τα χρόνια ανέχτηκα να είμαι, κατ΄ αυτούς, το κορόιδο. Αρκετά ανέχτηκα να θεωρούμαι ακατάλληλος για Πρόεδρος μιας Κοινότητας, γιατί ήμουν, λέει, «υπερβολικά τίμιος» (ας πάει για παππάς ρε παιδί μου, για Πρόεδρος δεν κάνει).

Όχι λοιπόν δεν του λυπάμαι. Και χαίρομαι κάθε φορά που ακούω για κάποιον απ΄ αυτούς ότι τιμωρείται!

Σας είπα, πέστε με άκαρδο, πέστε με αναίσθητο, πέστε με απάνθρωπο.

Πέστε με όπως θέλετε, αλλά… δεν τους λυπάμαι!