21η Απριλίου 1967. Ποιος θυμάται;

• γράφει ο Γιώργος Κόλλιας

21^η Απριλίου 1967.

Όλο και λιγότεροι Έλληνες πολίτες θυμούνται πλέον αυτήν την ημερομηνία. Όλο και λιγότεροι Έλληνες πολίτες γνωρίζουν τι έγινε τότε και πως έγινε.  Όλο και λιγότεροι Έλληνες πολίτες ανατριχιάζουν. Όλο και λιγότεροι Έλληνες πολίτες νοιώθουν απέχθεια για την φασιστική δικτατορία του 1967.

Και το χειρότερο;

Οι «νοσταλγοί» αυξάνονται! Και, βέβαια, ο κύριος όγκος τους δεν είναι άνθρωποι που έζησαν τότε, αλλά νεώτεροι. Οι οποίοι υφίστανται τις συνέπειες της άγριας λιτότητας, αποτέλεσμα της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που ενέσκηψε τα τελευταία χρόνια και είναι απελπισμένοι κι απογοητευμένοι από το πολιτικό σύστημα

Και γι΄ αυτό την κύρια ευθύνη φέρουν οι πολιτικοί, όλων των αποχρώσεων, που απαξίωσαν σε τέτοιο βαθμό την Δημοκρατία κι έτσι στα μάτια μιας μερίδας απολίτικων και αλλοτριωμένων Ελλήνων, να μην έχει και μεγάλη διαφορά από το χουντικό καθεστώς της επταετίας.

Τεράστια ευθύνη φέρουν κι οι πνευματικοί άνθρωποι της Χώρας, οι οποίοι όφειλαν να αποτελούν την συνείδηση της Δημοκρατίας. Να καταγγέλλουν κάθε κίνηση που αποβλέπει στον περιορισμό ή την νόθευσή της. Αλλά αυτοί έγιναν μέρος του συστήματος, διαπλεκόμενοι με την εκάστοτε πολιτική εξουσία, ή τις κομματικές ιεραρχίες, με αποτέλεσμα να έχουν προ πολλού χάσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία» και να είναι πλέον αναξιόπιστοι.

Αλλά κι εμείς οι απλοί πολίτες κουβαλάμε την δικιά μας ευθύνη. Οφείλαμε να γαλουχήσουμε την επόμενη γενιά με τις αρχές της Δημοκρατίας, να της δείξουμε τον δρόμο του αγώνα για την κατοχύρωση, την διεύρυνση και την εξέλιξή της.

Αντίθετα εμείς κάτσαμε πάνω στις δάφνες των πραγματικών, ή υποθετικών «αγώνων» μας και αφήσαμε τα παιδιά μας στο σκοτάδι, έρμαια των προπαγανδιστών του σκοταδισμού, του φασισμού και του ναζισμού.

Φυσικό είναι, λοιπόν, σήμερα οι προπαγανδιστές της χούντας να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, για να δηλητηριάζουν την ψυχή των παιδιών μας με το αντιδημοκρατικό δηλητήριο.

Η ιστορία διδάσκει, αλλά ποιος την θυμάται; Και ποιος την μεταδίδει;

Όποτε επικράτησαν τα φασιστικά και ναζιστικά καθεστώτα, ήσαν αποτέλεσμα της απελπισίας των πολιτών, λόγω κάποιας οικονομικής κρίσης και της αδυναμίας του εκάστοτε πολιτικού συστήματος να την αντιμετωπίσει, προς όφελος των πολιτών. Τρανταχτό παράδειγμα ο Χίτλερ στην Γερμανία.

Η καθημερινότητα των καθεστώτων αυτών ήταν αυταρχισμός, φυλακίσεις, εξορίες, δολοφονίες.

Κι ας μην πει κάποιος ότι αυτά ήσαν για τους… κομμουνιστές.  Αρκούσε ο χαφιές να σε καταγγείλει ως «εχθρό του καθεστώτος» και την άλλη μέρα βρισκόσουν – στην καλύτερη περίπτωση - στην φυλακή.

Όμως, πέρα από τον αυταρχισμό, σε όλες τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό για τους λαούς. Πόλεμοι και  εθνικές καταστροφές.

Δεν είναι λοιπόν ένα ακόμη ωραίο παιχνίδι στο facebook, ή απόδειξη του «τσαμπουκά», η στήριξη του φασισμού – ναζισμού. Είναι κίνδυνος – θάνατος για την ίδια μας την ζωή.

Κι αν η Δημοκρατία μας δεν είναι αυτή που πρέπει, στο χέρι μας είναι να την αλλάξουμε. Με αγώνες στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, στα σχολειά, στα Πανεπιστήμια, παντού.

Και να θυμάστε πάντα τον στίχο του Μπρέχτ:

«Ο φασισμός δεν έρχεται απ΄ το μέλλον

καινούργιο τάχα κάτι να μας φέρει

τι κρύβει μέσ΄ του τα δόντια το ξέρω

καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι».